Błogosławiony ks. Bronisław Markiewicz

Urodzony 13 lipca 1842 roku w Pruchniku k/Jarosławia. Był kapłanem diecezji Przemyskiej, ofiarnym i cenionym duszpasterzem, a także profesorem Seminarium Duchownego. Od początku swego kapłaństwa był szczególnie wrażliwy na religijne, moralne i materialne zaniedbanie dzieci i młodzieży, a także niedolę prostego ludu. Wypowiedział ostrą walkę wadom narodowym Polaków. Rozwiązanie problemów społecznych widział w dobrym wychowaniu młodzieży i podniesieniu moralnym całego społeczeństwa. Posłuszny głosowi Bożemu udał się do Św. Jana Bosko do Włoch i został Jego uczniem. Po 7 latach pobytu wraca w 1892 roku do Polski i obejmuje parafię w Miejscu Piastowym. Tu obok pracy duszpasterskiej prowadzi szeroką działalność wychowawczą w utworzonych przez siebie zakładach wychowawczych. Szybko dojrzewa w nim myśl o założeniu nowej rodziny zakonnej. W dniu 23 września 1897 roku skierował po raz pierwszy do Biskupa Przemyskiego i do Ojca Świętego prośbę o pozwolenie na założenie Zgromadzenia. Mimo usilnych starań nie doczekał się chwili zatwierdzenia Zgromadzenia. Zmarł 29 stycznia 1912 roku. W dniu 29 września 1921 roku Biskup Krakowski Adam Stefan Sapieha wydał dekret erekcyjny Zgromadzenia. Natomiast 15 czerwca 1966 roku Zgromadzenie zostało zatwierdzone na prawie papieskim. Proces beatyfikacyjny Ks. Br. Markiewicza rozpoczął się w 1958 roku. W dniu 02.07.1994 roku został promulgowany dekret o heroiczności cnót Sługi Bożego. 19.06.2005 ks. Bronisław Markiewicz został beatyfikowany w Warszawie

30 stycznia - liturgiczne wspomnienie

bł. Bronisława Markiewicza

30 stycznia, przypada liturgiczne wspomnienie bł. Bronisława Markiewicza, kapłana. Dla wspólnot michalickich, zgodnie z calendarium proprium, jest to święto. Do bardziej uroczystego przeżycia tego dnia przygotowują się także szkoły noszące imię Błogosławionego.

Ważniejsze daty z życia i działalności Ojca Założyciela i Zgromadzenia Św. Michała Archanioła

Historia życia

Małe miasteczko Pruchnik koło Jarosławia leży nad rzeką Mleczką. Osada, po raz pierwszy wzmiankowana w dokumentach w 1353 roku, należała do Pruchnickich, potem do Odrowążów. W miasteczku o charakterystycznym średniowiecznym założeniu urbanistycznym zachowało się w rynku i jego sąsiedztwie około czterdziestu zabytkowych drewnianych domów z podcieniami z XIX wieku, dzieło ludowych budowniczych.

Na wzgórzu znajduje się gotycki kościół z XV wieku, przebudowany i odnowiony w 1684 roku.

Wywodząca się z ludu i znana z patriotyzmu i religijności rodzina Markiewiczów osiedliła się tutaj w 1667 roku. Charakterystycznymi cechami jej przedstawicieli były: pracowitość, wytrwałość, upór, instynkt władzy oraz łatwość nawiązywania kontaktów z ludźmi.

Tymi przymiotami charakteru odznaczał się także trzykrotny burmistrz Pruchnika, Jan Markiewicz, człowiek spokojny, pracowity, o rozwiniętym poczuciu sprawiedliwości, oraz jego żona - Marianna z Gryzieckich, łącząca w swym sercu dobroć ze stanowczością.

Nie ma już domu rodzinnego ks. Bronisława, w którym jego matka urodziła jedenaścioro dzieci; sześć córek: Antoninę, Paulinę, Celestynę, Domicelę, Marię i Karolinę, oraz pięciu synów: Michała, Władysława, Stanisława, Bronisława i Dominika. Przetrwało jednak po tym domostwie wspomnienie, że w nim ta dzielna matka dała swojej gromadce zadatki głębokiej pobożności, cierpliwości, pracowitości oraz poczucie miłosierdzia, objawiające się głównie we wrażliwości na wszelką biedę i nędzę społeczną.

Tutaj 13 lipca 1842 roku przyszedł na świat - jako szóste z kolei dziecko - Bronisław. W cztery dni później wikariusz miejscowej parafii, ks. Jakub Dziedzic, udzielił mu sakramentu chrztu, nadając imiona: Bronisław Bonawentura. Pierwsze słowiańskie, drugie imię wielkiego doktora Kościoła.

Czasy były ciężkie. Ojczyzna pozostawała w jarzmie trzech zaborców. W Europie szerzyły się niepokoje społeczne i klęska głodu, która nie ominęła zaniedbanej gospodarczo Galicji i Pruchnika.

Aby wyżywić tak liczną rodzinę, Jan Markiewicz imał się różnych zajęć. Przez dwa lata trudnił się rzeźnictwem, potem kilkanaście lat wyprawiał słód dla browaru, następnie był dzierżawcą podatków od mięsa i tytoniu, wreszcie od hrabiny Morskiej wydzierżawił propinację klucza zarzeckiego wraz z browarem i gorzelnią. W rezultacie rozgrabienia majątku Morskich w czasie powstania chłopskiego w 1864 roku stracił zarobek. Zajął się więc handlem zbożem i owocami, z którymi zapędził się na galarach aż do Warszawy, wyruszywszy z Jarosławia Sanem. W Warszawie mieszkał sześć tygodni. Ciężką pracą dorobił się 8 morgów ziemi i uprawiał ją, a na starość sprzedał. Umarł w Błażowej w 1879 roku u syna Bronisława, wówczas proboszcza tamtejszej parafii. Matka zamieszkała u córki i tam zmarła jako 91-letnia staruszka.

Z dziesięciorga rodzeństwa Bronisława wyrosło w ciągu dwóch pokoleń dziewięciu prawników, sześciu handlowców, trzech kapłanów, osiem sióstr zakonnych i dwóch artystów.

Z czterech braci Bronisława - Michał, autor trzytomowego podręcznika historii, był cenionym wykładowcą w kolegium jezuitów w Chyrowie; Władysław - doktor praw, popularny adwokat krakowski i referent opieki społecznej - był prezesem Arcybractwa Miłosierdzia, Banku Pobożnego im. Piotra Skargi i Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Prawdziwy przyjaciel i towarzysz Bronisława, był jego obrońcą i często łagodził konflikty brata z ordynariuszem przemyskim Józefem Sebastianem Pelczarem; Stanisław - radny miasta Lwowa, jako kupiec i prezes Stowarzyszenia Młodzieży Handlowej i Rzemieślniczej opiekował się młodzieżą cechową zakładając dla niej bursę kupiecką; najmłodszy - Dominik, uzdolniony prawnik, pomagał ubogim w Heidelbergu i Krakowie; umarł na gruźlicę płuc. W 1862 roku zmarły dwie jego siostry: Celestyna i Domicela, w osiemnastym i piętnastym roku życia. Pozostałe siostry, podobnie jak matka, wychowywały liczne potomstwo w duchu pobożności i wrażliwości na ludzką biedę.